«Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω για να εξηγώ τι σημαίνει υπερφαγία. Η ζωή μου δεν περιλάμβανε ιδιαίτερα δράματα. Αλλά νομίζω ότι συνήθως έτσι ξεκινάνε οι κρίσεις. Τίποτα δραματικό ή ανατρεπτικό δεν συνέβαινε. Ζούσα σε μια τυπική μπουρζουαζίστική ζωή. Εξουθενωτική δουλειά, λίγες ώρες ελεύθερες συνήθως παρέα με τον επί ετών κουρασμένο και ολίγον βαρετό σύντροφό μου, ένα ενθουσιώδη παιδί (ευτυχώς) και παθητική τηλεορασιομανία.
Θα μου πείτε, γιατί δεν διαλέγεις απλά ένα χόμπι αντί να πέφτεις στην υπερφαγία; Γιατί δεν πάς ένα γυμναστήριο; Ακούγεται απλό, αλλά όπως πάντα, ο εγκλωβισμός είναι πιο σύνθετος. Φανταστείτε λίγο το σενάριο. Παρασκευή βράδυ, και αντί να πάω σπίτι μετά τη δουλειά πάω με τη φίλη μου τη Μυρτώ για χορό. Αφήνω λοιπόν, τον εξαντλημένο σύντροφό μου στο σπίτι και περνάω το ένα από τα τρία μόνο ελεύθερα απογεύματα που διαθέτω για τον εαυτό μου.
Πρώτα απ’ όλα νιώθω τύψεις. Τύψεις απέναντι στο γιο μου που δεν τον βλέπω όσο θα ήθελα (ή θα έπρεπε;), τύψεις απέναντι στον άντρα μου που τον επιβάρυνα και του στέρησα την παρουσία μου. Η λογική μου βέβαια μου λέει ότι όλα αυτά είναι ένα μάτσο αηδίες. Ότι ο άντρας μου επέλεξε αυτή τη ζωή και δεν μπορούμε να ζούμε όλοι με τους ίδιους ρυθμούς, ότι το παιδί μου χρειάζεται μια ευχαριστημένη και ικανοποιημένη με τον εαυτό της μαμά, ότι όλοι εν τέλει προσαρμόζονται. Έλα όμως που κάποιες φορές είσαι απλώς κουρασμένη. Πολύ κουρασμένη για να ταρακουνήσεις το σύστημα, πολύ κουρασμένη για να ξεκινήσεις προσωπικές μάχες και καταλήγεις στην υπερφαγία.
Κι εκεί έρχεται ο εξισορροπητής. Η επίλυση της εσωτερικής σύγκρουσης. Θα μείνω άλλο ένα βαρετό απόγευμα μέσα, θα αποχαυνωθώ άλλη μια βραδιά μπροστά στη τηλεόραση, θα μείνω με τη παλιά φόρμα μου και το κότσο στα μαλλιά να μιζεριάσω αλλά θα γίνει όλο αυτό πιο εύκολο με μια πίτσα, ή έστω με ένα σουβλάκι, ή δυο- τρία. Και μετά που θα τρίβω τη κοιλιά μου θα με πιάσει μια ελαφρά υπνηλία και έτσι θα πάω εύκολα για ύπνο. Τι μου δίνει λοιπόν, η υπερφαγία; Δεν μου δίνει αγκαλιά, δεν μου δίνει σεξουαλική ικανοποίηση, δεν κάνει τη βραδιά πιο όμορφη ή πιο ιδιαίτερη. Απλώς κάνει τη βραδιά πιο εύγεστη, πιο εύπεπτη. Έτσι, καταπίνω το θυμό μου με το σύζυγο που μισοκοιμάται με το στόμα ανοιχτό στον καναπέ, κατευνάζω τις ανάγκες μου για υπαρξιακές συζητήσεις και αποφεύγω την επαφή με τον ίδιο μου τον εαυτό.
Κατά μια έννοια, επιλύω την εσωτερική σύγκρουση. Λέω, «κάτσε, εδώ τώρα, φάε και λίγο βρώμικο, να το βουλώσεις». Και το πιο παράξενο είναι ότι όλο αυτό λειτουργεί. Πως να αναπλαισιώσεις μια κατάσταση που λειτουργεί; Πως να πάρεις το σφυρί να το γκρεμίσεις εκ των θεμελίων όλο το οικοδόμημα μόνο και μόνο για να χάσεις κιλά; Εκεί λοιπόν καταλήγεις «έλα μωρέ, λίγα κιλά παραπάνω, άλλες στην ηλικία μου…» Πιο εύκολο. Πού να τρέχεις τώρα νυχτιάτικα σε χορούς και σε πανηγύρια. Άλλωστε η ψυχική κούραση μοιάζει τόσο μα τόσο με τη σωματική.
Έτσι, λοιπόν, βλέπεις τον κ**ο σου να μεγαλώνει όπως και το κενό σου. Και προσπαθείς να το καλύψεις με πίτσες και παγωτά. Αλλά κάθε βράδυ είναι μπροστά σου. Και ρωτάει η ψυχολόγος μου: «Τι νιώθεις αν φας μια μαρουλοσαλάτα;» Τώρα αυτό πως να το περιγράψω; Μπορεί μια δυο φορές να νιώσω καλά. Ξέρεις, κάνω κάτι για τον εαυτό μου κτλ κτλ. Θα έρθει όμως, το βράδυ που θα κάθομαι μπροστά στη μίζερη μαρουλοσαλάτα, δίπλα από τον μισοκοιμισμένο άντρα που παντρεύτηκα, μπροστά από τη τηλεόραση βλέποντας ένα ανούσιο σίριαλ του οποίου την υπόθεση θα ξεχάσω αυτομάτως και τότε θα ξεκινήσουν οι σκέψεις. «η ζωή μου είναι πολύ μέτρια», «σαν να είχε δίκιο η μάνα μου ότι ο άντρας μου, μου πέφτει λίγος», «θα έπρεπε τώρα να έκανα κάτι πιο ενδιαφέρον» «άσε που αύριο πρέπει να πάω και από την εφορία».
«Ωραία όλα όσα μου λες, μου λέει η ψυχολόγος μου, αλλά εγώ σε ρώτησα το συναίσθημα. Τι νιώθεις όταν βλέπεις τη μαρουλοσαλάτα;» Άδεια νιώθω, σαν η ζωή μου να έχει γεύση μαρουλιού χωρίς λάδι. Και όταν μασουλάω αυτή τη κατακαημένη σαλάτα νιώθω σαν να είμαι τιμωρία. «Άντε χοντρή, φάε τώρα το μαρουλάκι μπας και μπεις σε κανένα παντελόνι». Ούτε στον εχθρό μου. Οπότε τι πιο απλό; Αντί να σκέφτομαι όλα αυτά για τη ματαιότητα της ζωής μου ας σκεφτώ τίποτα άλλο. Με τζατζίκι ή με χτυπητή; Και εκεί την απάντηση τη δίνω εύκολα».
