Γενικά πάντα είχα αρκετό άγχος, αλλά οι κρίσεις πανικού είναι πρόσφατες. Το άγχος και εγώ είμαστε συνώνυμα. Από παιδί είχα άγχος στο σχολείο, στις εξετάσεις, στις παρέες μου, στις εξόδους μου αλλά ποτέ δεν είχα τόσο που να δυσκολεύομαι να βγω από το σπίτι.
Την πρώτη φορά που είχα κρίση πανικού ήταν πριν από 2 χρόνια σε ένα λεωφορείο. Ήταν μια δύσκολη φάση της ζωής μου με πολλές αλλαγές. Είχα μόλις χωρίσει από τον σύντροφό μου, είχα αλλάξει σπίτι και είχα μείνει χωρίς δουλειά. Ήμουν καθοδόν για μια συνέντευξη για μια θέση υπαλλήλου και άρχισα να καταλαβαίνω ότι θα καθυστερήσω. Το λεωφορείο ήταν γεμάτο και ξαφνικά ένιωσα ότι δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Φοβήθηκα ότι πνιγόμουν, ότι δεν μπορούσα να αναπνεύσω και ότι μπορεί να λιποθυμούσα. Κατέβηκα από το λεωφορείο στην επόμενη στάση και γύρισα σπίτι με τα πόδια. Μπορούσα να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς μου τόσο δυνατοί που ήταν και άρχισα να σκέφτομαι ότι μπορεί να παθαίνω καρδιακή προσβολή. Μου πήρε πολύ ώρα να ηρεμίσω και στο διάστημα αυτό πέρασαν πάρα πολλές σκέψεις από το μυαλό μου. Φυσικά δεν πήγα στη συνέντευξη και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα απέφυγα συνεντεύξεις γενικά.
Μερικές μέρες μετά πήγα σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα. Κατέβηκα στον κάτω όροφο για να αγοράσω καλλυντικά. Είχε πάλι πάρα πολύ κόσμο, θόρυβο και αναμπουμπούλα. Άρχισα να έχω πάλι αυτό το συναίσθημα ότι πνίγομαι. Ο κόσμος περνούσε γρήγορα από κοντά μου και αυτό μου προκαλούσε άγχος. Έψαξα να δω που είναι η έξοδος και ξαφνικά θυμήθηκα ότι είμαι στο υπόγειο. Ένιωθα λες και κάποιος με κρατούσε από τον λαιμό. Φοβήθηκα ότι θα λιποθυμήσω ή ότι θα ουρλιάξω και ο κόσμος θα νομίζει ότι τρελάθηκα. Άφησα τα ψώνια μου και πήγα στις σκάλες όπου είδα αυτό το σωτήριο exit. Πάλι μπορούσα να ακούσω τη καρδιά μου λες και θα σπάσει.
Κάθε μέρα γινόταν και χειρότερο. Δεν ήθελα να ανέβω σε λεωφορείο, ή όποιο άλλο μέσο μετακίνησης είχε κόσμο. Δεν ήθελα να πάω σε άγνωστα μέρη. Όπου πήγαινα ήθελα να έχω οπτική επαφή με τη έξοδο, να έχει παράθυρα, σαν να μη μου έφτανε ο αέρας.
Όταν η κατάσταση έφτασε στο αμήν, πήγα σε παθολόγο, ο οποίος μου είπε ότι είναι ψυχολογικό και να ηρεμήσω, έπειτα πήγα σε καρδιολόγο ο οποίος με έστειλε σε ψυχίατρο. Ο ψυχίατρος μου είπε ότι έχω κρίσεις πανικού με αγοραφοβία και μου συνταγογράφησε τα xanax τα οποία και έπαιρνα για 6 μήνες. Μπορώ να πω ότι ήμουν καλύτερα αλλά όχι καλά. Έβγαινα περισσότερο αλλά με προϋποθέσεις. Έπρεπε να συνοδεύομαι (για να μην λιποθυμήσω), να αποφεύγω μέρη με συνωστισμό και πάντα να κάθομαι μπροστά σε παράθυρο ή έξοδο.
Μερικούς μήνες μετά, είχα μάθει να ζω με το πρόβλημα αλλά με ντροπή και φόβο. Νόμιζα ότι αν οι άλλοι καταλάβουν τι παθαίνω θα νομίζουν ότι είμαι τρελή!
Στο διάστημα αυτό βρήκα δουλειά και η αυτοπεποίθησή μου τονώθηκε. Σε μια φάση αυτοπεποίθησης αποφάσισα να δουλέψω τη φοβία μου ως το κόκαλο. Άρχισα να ψάχνω πληροφορίες για την «ασθένειά» μου και να διαβάζω βιβλία σχετικά με κρίσεις πανικού. Έμαθα ότι η πιο σύντομη θεραπεία είναι η Γνωστική Θεραπεία και μετά από σύντομη έρευνα βρήκα και την κατάλληλη ψυχολόγο.
Στη διάρκεια της θεραπείας μου έμαθα να καταλαβαίνω πως τα πάντα είναι μέσα στο μυαλό μου, πώς επηρεάζει η σκέψη τις κρίσεις πανικού, πως είμαι πολύ-πολύ φυσιολογικός άνθρωπος και όχι τρελή, και το κυριότερο πώς να μην αποφεύγω αυτά που με φοβίζουν.
Έμαθα τεχνικές για να βοηθάω το σώμα μου, και έτσι άρχισα να έχω κάποιο έλεγχο στην κρίση. Στην αρχή το άγχος μου μεγάλωσε γιατί έπρεπε να ακολουθώ κάποια βήματα «έκθεσης στο άγχος» όπως να πάρω το λεωφορείο για μια στάση μόνο, και μετά για δύο.. κτλ., αλλά σιγά σιγά γινόταν όλο και πιο εύκολο, όλο και πιο εύκολο… μέχρι που δεν μου προκαλούσε καθόλου άγχος.
Το θεριό το νίκησα, δεν μου προκαλούσε πλέον καθόλου άγχος γιατί δεν φοβόμουν να πάθω μια κρίση πανικού. Ήξερα ότι και στην χειρότερο περίπτωση μπορώ να τη δαμάσω.
Τώρα μου φαίνεται ότι έχω κλείσει ένα κεφάλαιο και το έχω αφήσει πίσω μου. Νιώθω πιο δυνατή να αντιμετωπίσω καταστάσεις και καταλαβαίνω ότι οι κρίσεις πανικού στην ουσία με βοήθησαν. Με βοήθησαν να μάθω τον εαυτό μου, να αναγνωρίζω τις πιέσεις γύρω μου και όταν το άγχος μου αυξάνεται να έχω γνώση το τι μου συμβαίνει, γιατί μου συμβαίνει και τι είναι αυτό στη ζωή μου που πρέπει να αλλάξω. Τώρα η ζωή μου είναι πολύ πιο ήρεμη, ουσιώδης και πλέον βλέπω πόσο λίγο αγχώνομαι με τα καθημερινά και πόσο καλύτερα ζω.
Σας ευχαριστώ, κρίσεις πανικού….
