Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου ατρόμητο. Τώρα που το σκέφτομαι, στα 32 μου χρόνια, πρέπει να με θεωρούσα άτρωτη. Τίποτα δεν με φόβιζε, τα γεράματα φάνταζαν σαν να μην με πλησίαζαν ποτέ ενώ ο θάνατος (κάτι που τώρα με τρομάζει) ήταν ένα θέμα που θα με απασχολούσε τα επόμενα χρόνια.

Ήμουν ριψοκίνδυνη, πολύ κοινωνική και πολλές φορές η ψυχή της παρέας. Με ένα ελάττωμα… Φοβόμουν τις γάτες…

Μπορείς κάποιος να γελάσει ή να μειδιάσει στο άκουσμα αυτού του φόβου! Περνώντας τα χρόνια κατάλαβα ότι δεν επρόκειτο για έναν απλό φόβο αλλά για μια φοβία. Συγκεκριμένα ήμουν έρμαιο αυτής της φοβίας. Εξαρτώμουν από αυτήν. Η καθημερινότητά μου, τα συναισθήματά μου, οι έξοδοί μου. Όλα.

Τη μαμά μου τη λατρεύω. Μια γυναίκα δυναμική, έξυπνη που μου έδωσε όλα τα εφόδια για να γίνω αυτό που είμαι. Ως μαμά έχει τα… προβλήματά της. Γκρίνια, όπως όλες οι μαμάδες, για παράδειγμα. Αυτό όμως δεν με ενοχλεί και τόσο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που μου προκάλεσε είναι η μετάδοση της φοβίας της.

Ήμουν περίπου 7 ετών όταν κρατούσα ένα μικρό γατάκι στην αγκαλιά μου και πήγα στο σπίτι. Χτύπησα το κουδούνι και μου άνοιξε η μαμά μου. Με είδε με το γατάκι και μόνο εγκεφαλικό δεν έπαθε η γυναίκα. Τώρα την καταλαβαίνω. Μου εξήγησε ότι τα γατάκια είναι βρόμικα και να μην τα ακουμπάω, όσο πιο ψύχραιμα μπορούσε προκειμένου να μην με πανικοβάλει. Το κακό όμως είχε ήδη γίνει. Μετά, στα επόμενα τρία χρόνια, αντίκρισα, τυχαία, κάποιες γάτες καθόλου φιλικές και τότε η φοβία ρίζωσε για τα καλά μέσα μου.

Από εκεί και πέρα άρχισε η ταλαιπωρία μου…. Κάποιος μπορεί να μην καταλαβαίνει το μέγεθος του προβλήματος. Σίγουρα όμως οι φίλοι μου έχουν αγανακτήσει… Πιο πολύ όμως εγώ. Τα καλοκαίρια δεν μπορούσα να φάω έξω. Θυμάμαι στην Σαντορίνη είχαμε πάει καλοκαίρι σε ένα «ασφαλές» υποτίθεται μέρος καθώς ήταν μπαλκόνι και έτσι δεν είχαν πρόσβαση οι γάτες. Να όμως που με ανακάλυψε… Μόλις κατάλαβα ότι μπορεί να πλησιάσει το τραπέζι μας για να «σωθώ» ανέβηκα πάνω στην καρέκλα μου. Από κάτω γκρεμός. Εκείνη την ώρα δεν είχα αίσθηση του κινδύνου. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να φύγω, να σωθώ… Μην γελάτε… Δεν είναι αστείο.

Το καλοκαίρι είναι η χειρότερή μου εποχή. Παντού έχει γάτες. Δεν πάω πουθενά. Και όταν το καταλαβαίνει ο σύντροφός σου και η παρέα σου μετριάζεται το κακό όταν όμως δεν «ακολουθούν» τη φοβία σου τότε τα πράγματα είναι χάλια μαύρα.

Όσο μεγάλωνα τόσο μεγάλωνε και η γατοφοβία. Είχα την αίσθηση ότι όπου και αν πήγαινα μια γάτα θα με περίμενε. Η κατάσταση ήταν εφιαλτική. Εκτός από αυτό όμως είχα κουραστεί. Τσατιζόμουν με τον ίδιο μου τον εαυτό. Έλεγα ότι είμαι 32 χρόνων και η ζωή μου καθορίζεται από τις γάτες και τις έβλεπα παντού μπροστά μου, μέχρι και μέσα σε εστιατόρια, χειμώνα παρακαλώ!!!

Στεναχωριόμουν πολλές φορές αλλά έλεγα έτσι είμαι, τι να κάνω.

Δεν ακολουθούσα τις παρέες μου, έβρισκα «δήθεν» λόγους, ότι πονάει το στομάχι μου ή ότι δεν πεινάω για να αποφύγω… απαραίτητες εξηγήσεις. Ευτυχώς έχω καλές φίλες και πολλές φορές, ντάλα καλοκαιριάτικα τις υποχρέωνα να κάτσουμε μέσα σε ένα μαγαζί για να φάμε. Μέχρι και σε πολυτελές εστιατόριο είδα γάτα. Καταστροφή. Τι να πρωτοθυμηθώ…. Επαγγελματικό, πολύ κρίσιμο ραντεβού, σε εστιατόριο υπερπολυτελούς ξενοδοχείο, καλοκαίρι. Και όμως εμφανίστηκε. Ότι είχα στο μυαλό μου για τη δουλειά εξαφανίστηκε. Άντεξα περίπου είκοσι λεπτά. Όλη αυτήν ώρα φυσικά δεν πρόσεχα το συνομιλητή μου. Ήλεγχα το που κινείται η γάτα. Εννοείται ότι ήταν αρκετά μακριά μου. Δεν άντεξα περισσότερο. Είπα το πρόβλημα και έφυγα.

Το τι αισθάνομαι; Αηδία, μίσος, σιχαμάρα και τρόμο. Έχω την αίσθηση ότι αν με ακουμπήσει ή πλησιάσει στα τρία μέτρα από μένα θα πεθάνω. Όταν νιώθω «απειλημένη», σπάνιες φορές καθώς παίρνω τα μέτρα μου, αισθάνομαι ότι μου κόβεται η αναπνοή, ότι με πιάνει φιγούρα. Όλα αυτά μέσα στο μυαλό μου.

Φτάνει!!!! Κουράστηκα τόσο πολύ. Όλο περιστατικά μου έρχονται στο μυαλό. Στο εξοχικό του άντρα μου στη Χαλκιδική. Εμφανίστηκε κάποια στιγμή μια γάτα και χάλασαν οι διακοπές μας. Έφυγε το κέφι μου. Στην πολυκατοικία του γραφείου μας μπήκε μέσα, το έμαθα δεν το είδα, μια γάτα και ακόμη πηγαίνω με φόβο στη δουλειά μου. Καθημερινά. Ψυχοφθόρο, τελείως.

Θαυμάζω την αδερφή μου που περιόρισε αυτή τη φοβία της. Όπως και μια φίλη μου που αισθάνεται ανάλογα για τα σκυλιά. Ως ένα σημείο όμως και για τις δυο. Δεν καθορίζει αυτός ο φόβος τις ζωές τους. Για εβδομάδες ολόκληρες μπορεί να ήμουν σε ένταση, να πονούσε το στομάχι μου καθώς ήξερα ότι έπρεπε να πάω σε ένα τραπέζι και εκεί ίσως να εμφανιζόταν μια γάτα και εγώ έπρεπε να βρω έναν τρόπο να φύγω.

Τι να θυμηθώ…. Είναι τόσα πολλά. Πολλοί με κορόιδεψαν. Πολλοί με έκαναν να αισθανθώ πολύ άσχημα άλλοι πάλι προσπάθησαν να γελοιοποιήσουν αυτό που αισθανόμουν. Πραγματικά δεν τους κρατάω κακία. Εύχομαι να μην έρθουν ποτέ στη θέση μου.

Κάποιοι με υποχρέωναν να το ξεπεράσω. Λες και εγώ δεν ήθελα. Θαρρείς και μου άρεζε… Κάποια στιγμή αγανάκτησα. Λίγους μήνες μετά που γνώρισα τον άντρα μου και είχα δημιουργήσει μια υπέροχη σχέση. Μετρούσε λίγους μήνες και πλησίαζε το καλοκαίρι. Άρχισε να με πιάνει τρόμος. Και αυτό γιατί θα πηγαίναμε διακοπές. Φυσικά και του είχα πει τη φοβία μου αλλά που να φανταστεί ο άνθρωπος τι πανικός με πιάνει στο αντίκρισμα και μόνο της γάτας. Το καλοκαίρι πέρασε και βρήκα μια τρομερή συμπαράσταση. Όχι, δεν μου χάιδευε τα αυτιά. Το συζητούσαμε χωρίς φωνές όμως και με διάθεση, από μέρους του, να με κάνει να δω τα πράγματα πιο λογικά. Χωρίς πίεση.

Η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Είχα κουραστεί τόσο πολύ. Αρραβωνιάστηκα και το να αποκτήσω ένα παιδί ήταν πλέον στα θέλω μου. Και μόνο η σκέψη ότι θα μεταδώσω στο παιδί μου αυτή τη φοβία και θα το υποχρεώσω να ζήσει όπως εγώ με στεναχωρούσε πολύ. Σκεφτόμουν «δεν πειράζει ο μπαμπάς του θα το μάθει να αγαπάει όλα τα ζώα».

Άρχισα να το σκέφτομαι λογικά και τότε πήρα την απόφαση να απαλλαγώ από τη γατοφοβία. Ως σκέψη μου άρεζε. Σκεφτόμουν«δεν υπάρχει ένα χαπάκι να το πάρω και να μην φοβάμαι τις γάτες». Το έψαξα αλλά δεν υπήρχε. Έπρεπε να κάνω αγώνα και ήξερα ότι θα ήταν πολύ δύσκολος. Άρχισα σιγά- σιγά μόνη μου. Έπινα κανένα ουζάκι παραπάνω και έλεγα ότι θα πλησιάσω τουλάχιστον στα δυο μέτρα. Με το που έφτανα στα δυόμισι ξενέρωνα και το έβαζα στα πόδια. Τότε πήρα την απόφαση. Θα πάω σε έναν ειδικό σκέφτηκα. Επισκέφθηκα έναν ψυχίατρο. Μου είπε ότι δεν μπορεί να με αναλάβει γιατί αυτό ήταν κάτι πολύ απλό. Εκείνη την στιγμή πραγματικά μου ήρθε να βάλω τα κλάματα και να φωνάξω: «Απλό; Να βασανίζομαι τόσα χρόνια και τώρα που πήρα την απόφαση (επειδή δεν είναι εύκολη και αυτή η απόφαση) να μου λέτε γεια σας, δεν υπάρχει γιατρειά;». Όταν έφυγα απ΄ το ιατρείο μόνο που δεν έκλαιγα. Σαν να μου είχαν γκρεμίσει το όνειρο. Πέρασαν κάποιοι μήνες και δεν ήθελα να το σκέφτομαι. Σκεφτόμουν μόνο ότι έτσι θα είμαι μια ζωή. Θεέ μου φρίκη. Είπα να δώσω ακόμη μια ευκαιρία στον εαυτό μου. Απευθύνθηκα στην ψυχολόγο μου η οποία πρώτα από όλα με έκανε να ελπίζω και ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα εκείνη την στιγμή. Όταν το είπα σε κάποιους φίλους κορόιδεψαν. Ευτυχώς βρήκα συμπαράσταση από τον άνθρωπό μου κα αυτό είναι πολύ σημαντικό. Σε κάθε βήμα προόδου μου το πανηγύριζα και αυτός μαζί μου καθώς καταλάβαινε πόσο σημαντικό ήταν για μένα. Η συγκεκριμένη στάση βοηθάει τόσο πολύ που δεν μπορώ να το περιγράψω. Ακολούθησα την πρακτική της προσέγγισης. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ποτέ ότι θα χάιδευα ένα λούτρινο γατάκι και όμως τα είχα καταφέρει. Ξέρω σου ακούγεται περίεργο. Για μένα ήταν κάτι ακατόρθωτο. Σε όλες τις φάσεις πίεζα πολύ τον εαυτό μου.

Πολύ δύσκολο. Είχα καταντήσει περισσότερο μανιακή. Και αυτό γιατί αντί να ηρεμήσω λίγο, τα πράγματα είχαν γίνει χειρότερα. Όχι μόνο έβλεπα αλλά πλέον φανταζόμουν και παντού γάτες. Ότι βγαίνουν από παντού, ότι με περιμένουν σε κάθε γωνιά. Είναι και αυτό μέρος της… απεξάρτησής μου. Ποιος είπε ότι μια νίκη δεν θέλει αγώνα; Και μάλιστα πάρα πολύ αγώνα. Έφτασα στο σημείο να είμαι σε έναν κλειστό χώρο περισσότερο από μισή ώρα με μια γάτα μέσα σε κλουβί φυσικά. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Με πίεζα όμως. Από την στιγμή που είπα ότι θα το κάνω έπρεπε να το κάνω σωστά.

Έφτασα στο σημείο να ακουμπήσω με γάντι μια τεράστια γάτα. Δεν έπαθα τίποτα. Κάποια στιγμή απρόσμενα την ακούμπησα με γυμνό χέρι, κλάσματα δευτερολέπτου. Άρχισα να τρέμω, να κλαίω, δεν μπορούσα να συνειδητοποίηση αυτό που έγινε. Η ένταση μου δημιουργήθηκε απλώς και μόνο επειδή εκείνη την στιγμή καταρρίφθηκε ένας μύθος που με βασάνιζε τόσα χρόνια. Την ακούμπησα και δεν πέθανα!!! Και όμως για μένα ήταν τρομερή διαπίστωση. Έχω ακόμη αρκετό δρόμο μπροστά μου δεν λέω καθώς ανατράπηκε ένα δεδομένο στη ζωή μου. Δεν είναι και λίγο. Όπως εσύ αισθάνεσαι ότι ένα δηλητηριώδες φίδι ή ένα λιοντάρι είναι απειλή έτσι ακριβώς αισθανόμουν και εγώ για τη γάτα.

Τι ωραία που το λέω…. Αισθανόμουν. Παρατατικός χρόνος.

Μπορεί ακόμη να έχω να κάνω κάποια βήματα αλλά θεωρώ ότι ένα μεγάλο έχει γίνει. Μπήκα στην τελική ευθεία και δεν έχει πισωγύρισμα. Δεν θέλω εξάλλου…

Ναι σε νίκησα φοβία μου. Θεωρούσα ότι ήσουν ένα τέρας. Με δυσκόλεψες. Δεν το κρύβω. Προσπαθούσα τόσα χρόνια να σε αποφύγω. Εσύ ήσουν δεξιά και εγώ έστριβα τρέχοντας αριστερά. Στα 32 μου χρόνια όμως μετά από δεκαετίας που με βασάνισες πήρα μια δύσκολη απόφαση. Πολύ δύσκολη. Να σε κοιτάξω κατάματα. Να σου φωνάξω ότι όχι θα σε νικήσω αλλά τουλάχιστον θα προσπαθήσω να σε αντιμετωπίσω. Αυτό το έκανα και βγήκα νικήτρια. Δεν με σκότωσες όπως φοβόμουν. Δεν με έκανες να νιώσω κατώτερή σου. Ίσα- ίσα. Όταν πήρα την απόφαση να… γνωριστούμε, δεν στο κρύβω, σε φοβόμουν. Έτρεμα στην ιδέα που θα σε δω από κοντά. Και όμως το έκανα σιγά- σιγά και διαπίστωσα ότι μπροστά στη δύναμη του θέλω μου να σε ξεπεράσω άρχισες να μικραίνεις, να λιώνεις, να χάνεις τη δύναμή σου. Κάποια στιγμή είμαι πλέον σίγουρη ότι θα είσαι απλώς μια ανάμνηση που στη θύμησή της θα χαμογελάω όχι ειρωνικά ούτε με την αλαζονεία του νικητή αλλά με την αίσθηση ότι ο αγώνας μου άξιζε καθώς η ζωή μου είναι σαφώς καλύτερη. Από εδώ και πέρα, χωρίς ακόμη να έχω φτάσει στο ιδεατό σημείο, είμαι σίγουρη όμως πλέον ότι θα τερματίσω, δίνω την ελπίδα σε τόσους που ακούω ότι σε τρέμουν και είναι έρμαιο της φοβίας τους, σε οποιαδήποτε μορφή. Και όμως θα σε νικήσω. Παλιά δεν μπορούσα ούτε καν να το σκεφτώ. Τώρα τουλάχιστον είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρω. Ναι, θα τα καταφέρω και ας κοπιάσω και λίγο παραπάνω.