Τα πρώτα συμπτώματα στην Ψυχογενή Ανορεξία
«Ξεκίνησα δίαιτα στη τρυφερή ηλικία των 15 για να χάσω μόνο 2-3 κιλά και κατέληξα στην ψυχογενή ανορεξία. Δεν είχα παραπανίσια κιλά τώρα που το σκέφτομαι. Ωστόσο όμως δεχόμουν συχνά πειράγματα από τους γονείς μου και από τον 2 χρόνια μεγαλύτερο αδελφό μου για τα μεγάλα μου μάγουλα. Πίστευα τότε ότι είναι η καταστροφή του κόσμου. Θεωρούσα ότι ένας άνθρωπος πρέπει να κάνει ότι καλύτερο μπορεί για τον εαυτό του και να δείχνει τέλειος. Ζύγιζα τότε μόνο 58 κιλά, με ύψος 1,65. Η δίαιτα που ακολούθησα δεν συστήθηκε από ειδικό και ουσιαστικά ήταν μια δραστική μείωση των θερμίδων μου. Το είχα διαβάσει σε ένα περιοδικό και το συζήτησα και με κάποιες συμμαθήτριές μου. Απαγόρευσα τα γλυκά, μείωσα τους υδατάνθρακες και τις πρωτεΐνες και κατανάλωνα κυρίως λαχανικά και φρούτα.
Η απώλεια βάρους μου ήταν άμεση και αυτό προκάλεσε αρχικά πολλά θετικά σχόλια από τους γονείς και τους συμμαθητές μου. Ένιωθα πολύ καλά με τον εαυτό μου, όχι μόνο γιατί είχα μείωση των κιλών αλλά και γιατί έδειχνα ότι είμαι τόσο δυνατή που μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου. Άρχισα να νιώθω περισσότερο ικανοποιημένη από το σώμα μου. Όμως φοβόμουν ότι αν ξανάρχιζα να τρώω γλυκά και παραπάνω υδατάνθρακες και πρωτεΐνες θα έβαζα τα κιλά που είχα χάσει.»
Εξέλιξη
«Έτσι αποφάσισα τον επόμενο χρόνο να χάσω μερικά κιλά παραπάνω για να σιγουρευτώ ότι θα παραμείνω αδύνατη. Σύντομα έχασα άλλα 3 κιλά, φτάνοντας τα 53 κιλά. Σε εκείνη τη φάση οι γονείς μου άρχισαν να ανησυχούν, να υποψιάζονται ότι πάσχω από ψυχογενή ανορεξία και να με πιέζουν να φάω περισσότερο. Η μητέρα μου περνούσε ατελείωτες ώρες στη κουζίνα μαγειρεύοντας γλυκά και φαγητά που μου άρεσαν. Στην εικόνα και μόνο όλων των φαγητών τρομοκρατιόμουν και ήμουν αποφασισμένη να τα «νικήσω», να είμαι πιο δυνατή. Τότε ξεκίνησε μια περίοδος όπου προσπαθούσα να τους ξεγελάσω ότι είχα φάει αρκετά, πετούσα κρυφά φαγητά λέγοντας ότι τα έφαγα. Ήταν ένας φριχτός αγώνας, κυρίως απέναντι στην πείνα μου, γιατί πεινούσα πάρα πολύ, μπορεί να την ονομάζουν ανορεξία αλλά εγώ πεινούσα. Και φυσικά μετά από ένα σημείο η απώλεια έγινε αργή, λες και το σώμα μου αντιμάχονταν.
Τότε είναι που ξεκίνησα γυμναστήριο. Κάθε μέρα υπέβαλλα τον εαυτό μου σε 2 ώρες γυμναστική. Όσες πιο πολλές θερμίδες είχα καταναλώσει, τόσο πιο έντονα έκανα γυμναστική. Τότε δεν το καταλάβαινα, αλλά τώρα ξέρω πως στην ουσία πάλευα με τις ενοχές μου. Τα πάντα μετριόνταν σε θερμίδες και ώρες άσκησης για να τα εξισορροπήσω. Πέντε αμύγδαλα και μια φέτα ψωμί με μέλι, είκοσι λεπτά τρέξιμο, για παχυντικά φαγητά ούτε συζήτηση. Και κάθε μέρα οι κριτές, η ζυγαριά και ο καθρέφτης. Φυσικά είχα αρχίσει από τότε να έχω προβλήματα με την περίοδό μου η οποία αρχικά έγινε ακανόνιστη και μετά σταμάτησε εντελώς. Εμετό δεν έκανα ποτέ, προσπάθησα δυο – τρεις φορές από τις τύψεις αλλά ήταν αδύνατον.
Πλέον στα 25 μου και στα 42 μου κιλά, ξέρω να υπολογίζω τις θερμίδες με ακρίβεια, και τρέμω μόνο στη σκέψη να βάλω λίπος. Μόλις βάλω 1 κιλό βλέπω τη διαφορά στο πρόσωπο μου, βλέπω πόσο πρήζομαι και δεν θέλω να βγω από το σπίτι. Απαιτώ από τον εαυτό μου να είμαι άψογη στην εμφάνιση μου γιατί θέλω όταν με βλέπουν οι άλλοι να ξέρουν πόσο άξια και ικανή είμαι.»
Διαβάστε παραπάνω για τη Ψυχογενή Ανορεξία στο www.thinnerself.gr.
